Dit is een gedachte die bij veel mensen leeft. Vandaar dat je tegenwoordig zo vaak gebedskettingen, gebedscirkels en dergelijke tegenkomt. De achterliggende gedachte is dat als we nu maar genoeg mensen aan het bidden krijgen, bijvoorbeeld door middel van een 24 uurs, klokje rond schema, als we nu maar genoeg mensen zo ver krijgen dat ze stevig genoeg worstelen in het gebed en lang genoeg op hun knieën blijven, dan krijgen we God ook wel zover dat Hij over de brug komt met wat wij van Hem wensen.
Begrijp me nu niet verkeerd. Er is helemaal niks mis met een heleboel mensen te vragen om mee te bidden! Er is vanzelfsprekend niks mis met veel tijd in gebed door te brengen, maar het punt dat ik duidelijk voor de aandacht wil krijgen is dat wij de zaak nogal eens helemaal op de kop zetten.
Wij geloven nogal eens dat als we maar genoeg mensen aan het bidden krijgen en als we dan ook nog maar genoeg tijd in gebed investeren, dat wij dan God ergens toe kunnen aanzetten. De waarheid van genade is nou juist precies het tegenovergestelde.
Wat je bij genade goed moet beseffen is dat God telkens de initiatiefnemer is. De manier waarop het dus in werkelijkheid functioneert is als volgt: Als de Heer op het punt staat om iets te doen, dan werkt Hij vaak via gebed in de harten van Zijn mensen. Hij is het die het gebed in ons bewerkt. Wij zouden dan best anderen kunnen uitnodigen om ons daarin bij te staan. Die anderen zullen dan ook daartoe geleid worden. Wij delen dan dus gezamenlijk in gebed, waarin God ons in staat stelt om mee te delen in wat Hij in deze wereld aan het doen is.
Zie je nu het grote verschil? Het zit hem er niet in dat wij beslissen om ergens voor te bidden, waardoor gebed een soort van betaalmiddel wordt, waarmee wij God bewerken om bepaalde dingen voor ons te doen. Het is niet zo dat een bepaalde hoeveelheid mensen gecombineerd met een bepaalde hoeveelheid tijd gelijk staat aan God in actie zetten. Genade werkt exact omgekeerd.
God bepaalt dat Hij in een bepaalde situatie op een bepaalde manier werkt. De Geest van God werkt dan in ons hart en motiveert ons om ervoor te bidden, waardoor we medewerkers mogen zijn in wat Hij werkt. Iemand, ik weet niet meer wie het was, of het Moody of Spurgeon was, bracht het als volgt onder woorden: ‘God, die door mij heen tot God bidt, Wat een diepe gedachte!’
Het idee dat als wij maar met genoeg mensen lang en hard genoeg bidden, wij wel in staat zouden zijn om God van gedachten te doen veranderen, waardoor wij Hem aan het werk krijgen voor ons, dat is een leugen. De waarheid is dat zelfs het gebed zijn oorsprong vindt in Hem. Hij is Degene die dat in ons bewerkt. Als Hij dat in ons werkt, maakt Hij ons tot medewerkers van wat Hijzelf in deze wereld werkt. Dat is een waarheid die jou in de vrijheid stelt in je eigen gebedsleven.
Leugen nummer 96 is dat als je maar lang en hard genoeg bidt, dat je dan Gods plannen kan veranderen. Dit is een gedachte die bij veel mensen leeft. Vandaar dat je tegenwoordig zo vaak gebedskettingen, gebedscirkels en dergelijke tegenkomt. De achterliggende gedachte is dat als we nu maar genoeg mensen aan het bidden krijgen, bijvoorbeeld door middel van een 24 uurs, klokje rond schema, als we nu maar genoeg mensen zo ver krijgen dat ze stevig genoeg worstelen in het gebed en lang genoeg op hun knieën blijven, dan krijgen we God ook wel zover dat Hij over de brug komt met wat wij van Hem wensen.
Begrijp me nu niet verkeerd. Er is helemaal niks mis met een heleboel mensen te vragen om mee te bidden! Er is vanzelfsprekend niks mis met veel tijd in gebed door te brengen, maar het punt dat ik duidelijk voor de aandacht wil krijgen is dat wij de zaak nogal eens helemaal op de kop zetten.
Wij geloven nogal eens dat als we maar genoeg mensen aan het bidden krijgen en als we dan ook nog maar genoeg tijd in gebed investeren, dat wij dan God ergens toe kunnen aanzetten. De waarheid van genade is nou juist precies het tegenovergestelde.
Wat je bij genade goed moet beseffen is dat God telkens de initiatiefnemer is. De manier waarop het dus in werkelijkheid functioneert is als volgt: Als de Heer op het punt staat om iets te doen, dan werkt Hij vaak via gebed in de harten van Zijn mensen. Hij is het die het gebed in ons bewerkt. Wij zouden dan best anderen kunnen uitnodigen om ons daarin bij te staan. Die anderen zullen dan ook daartoe geleid worden. Wij delen dan dus gezamenlijk in gebed, waarin God ons in staat stelt om mee te delen in wat Hij in deze wereld aan het doen is.
Zie je nu het grote verschil? Het zit hem er niet in dat wij beslissen om ergens voor te bidden, waardoor gebed een soort van betaalmiddel wordt, waarmee wij God bewerken om bepaalde dingen voor ons te doen. Het is niet zo dat een bepaalde hoeveelheid mensen gecombineerd met een bepaalde hoeveelheid tijd gelijk staat aan God in actie zetten. Genade werkt exact omgekeerd.
God bepaalt dat Hij in een bepaalde situatie op een bepaalde manier werkt. De Geest van God werkt dan in ons hart en motiveert ons om ervoor te bidden, waardoor we medewerkers mogen zijn in wat Hij werkt. Iemand, ik weet niet meer wie het was, of het Moody of Spurgeon was, bracht het als volgt onder woorden: ‘God, die door mij heen tot God bidt, Wat een diepe gedachte!’
Het idee dat als wij maar met genoeg mensen lang en hard genoeg bidden, wij wel in staat zouden zijn om God van gedachten te doen veranderen, waardoor wij Hem aan het werk krijgen voor ons, dat is een leugen. De waarheid is dat zelfs het gebed zijn oorsprong vindt in Hem. Hij is Degene die dat in ons bewerkt. Als Hij dat in ons werkt, maakt Hij ons tot medewerkers van wat Hijzelf in deze wereld werkt. Dat is een waarheid die jou in de vrijheid stelt in je eigen gebedsleven.
Leugen nummer 99 is dat het beter zou zijn om voor Christus op te branden dan dat je helemaal wegroest. O, wat klinkt dat toch edelmoedig! Je zou er bijna complimentjes voor gaan geven. Mensen die zichzelf zo volkomen aan Christus uitleveren dat ze helemaal opbranden!
Ik heb dat ook verkondigd. Ik leerde dat het belangrijk was om je hele leven er zodanig op te richten om Jezus Christus te dienen dat je uiteindelijk helemaal opgebrand bent, dat er ook echt helemaal niks meer van je over is om Hem nog te geven. Ja, dat klinkt natuurlijk enorm goed en vroom.
Als ik dan ook de mensen opriep om naar voren te komen om zich op zo’n hoog nivo van overgave aan de Heer toe te wijden, dan kwam men echt in drommen naar voren. Iedereen wenste deze toewijding, die overgave! Het is toch zeker beter om voor Christus helemaal op te branden dan weg te roesten?!
Weet je? Dit is een leugen! Gods plan met jouw leven is namelijk helemaal niet dat jij zou opbranden. Ik denk nog wel eens aan ons leven in vergelijking met de brandende braamstruik. Majoor Ian Thomas heeft daar het één en ander over geschreven in zijn boek ‘Het Reddende Leven Van Christus’. Hij laat daarin prachtig uitkomen dat als wij aangeraakt zijn door het vuur van God (wat trouwens ‘Het Leven van Christus’ is), dan branden we niet op, dan branden we nou juist voortdurend maar door! We zullen voortdurend blijven doorbranden!
Het hele idee dat het beter zou zijn om op te branden dan weg te roesten is dan ook belachelijk! Of je nou opbrandt of dat je wegroest, hoe dan ook blijft er dus helemaal niks meer van jezelf over. Je bent er in beide gevallen gewoon niet meer!
Met die mensen waarvan ik zeg dat ze wegroesten, bedoel ik die figuren die helemaal niks doen waardoor ze wegroesten in hun christenleven. Het zou beter zijn om op te branden dan weg te roesten voor Jezus Christus? Wat een gigantische leugen is dat toch!
Net als heel veel van dit soort leugens klinkt het natuurlijk geweldig! Onthoud dit nou eens goed: Gods verlangen is niet dat jij wegroest. Evenmin is het Zijn wens dat jij opbrandt. Hijzelf wil jou laten doorbranden!
2 Corinthe 4:16 Al vervalt ook onze uiterlijke mens, nochtans wordt de innerlijke van dag tot dag vernieuwd.
Dit is een waarheid die jou in de vrijheid plaatst in jouw eigen wandel in genade